Z punktu A do puktu B
To zawsze jest szyba pociągu, tylko czasem on stoi na peronie,
czasem ja, to zawsze jest zmniejszający się świetlny punkt,
wraca z zapachem lub z dźwiękiem, raz zrobiłam mu zdjęcie.
Drzwi zwykle zatrzaskują się w połowie drogi,
zanim miasta przerosną lasy, a konduktor powtórnie zażąda biletu.
Kryza powoli zaciska się na szyi, pokarm nabrzmiewa w piersiach,
a nogi układają się pod właściwym kątem.
W żółtym świetle jarzeniówek dogasają wulkany,
znowu jestem śmiertelna
Wiersz pochodzi z tomu „Stop-klatka”
Podwójna
Bywam obiema, zwęgloną Dorą i przechrztą Rachelką,
którą uszczęśliwiło czterdzieści
polskojęzycznych kanałów o przyrodzie.
Tamta pierwsza co noc traci dziecko w płomieniach,
gwałcona przeżywa świętokradczą rozkosz
i nie może powstrzymać mrowienia nóg, gdy myśli o matce.
Druga znieczula się kojącym światłem supermarketów,
kiepską literaturą i zapachem piżma.
W kremach anti wrinkle szuka sposobu na nieśmiertelność.
Kiedyś ocalone z pożogi córki zmienią jej ostatniego
pampersa. I nawet nie zdąży się zdziwić,
że na ekranie tak szybko pojawiły się napisy
Wiersz pochodzi z tomu „Stop-klatka”
Oddział jednego dnia
Na szpitalnych łóżkach przypominałyśmy
prostytutki z obrazu Toulouse-Lautreca,
blade zwierzęce mięso z watą między udami.
Zdziwiłeś się, kiedy poprosiłam przez telefon,
żebyś zanucił tę piosenkę Marie,
przy której zawsze rozpinasz mi buty.
Nie widziałeś, jak na rozkaz korzystam z toalety,
podciągam koszulę. Sprowadzona do tkanek
potrafiłam nawet śmiać się z kiepskich żartów pielęgniarki.
Najgłośniej chichotała czarna spod okna,
wczoraj w nocy umarło w niej dziecko
Wiersz pochodzi z tomu „Stop-klatka”
NIEDŁUGO UKAŻE SIĘ RECENZJA TOMU.
List do córki botanika
Nie wypuszczę stu czterech gołębi, nie zwiążę korzeni żeń-szenia,
nie usiądę na twoich spoconych pośladkach ani nie podwinę sukienki,
żebyś palcem z perłowym pierścionkiem zrobiła ze mnie kobietę.
Zostawię to mężczyźnie: zaniesie mnie na ciepłe prześcieradło,
spłodzi syna, zasadzi las. Przez kolejnych trzydzieści lat będziemy zgodnie
odwiedzać świątynię, zbierać ryż, drobnymi krokami wydeptywać ścieżkę.
Dlatego nie zdejmuj koszuli, nie przywołuj mnie pluskiem wody,
spadającej do miednicy przy wieczornym myciu. W ogrodzie twojego ojca
powinnam tylko rozdzielać truciznę, przystawiać tyczki
MM pisze list
Znów pan wyjechał, doktorze Greenson,
a mnie zostało tylko kilka włosów na grzebieniu
i wytarte oparcie fotela.
Posążek Freuda już panem nie pachnie,
zlizałam z brązu ślady linii papilarnych,
zawiązałam kokardkę na szczęście.
Na szczęście jakoś sobie radzę:
sypiam zaledwie z co drugim taksówkarzem,
czasem gaszę światło.
Nadal nie lubię leżeć, kiedy wchodzą.
Wczoraj w wietnamskiej restauracji
kupiłam obiad bezdomnej.
Miałam nadzieję, że nigdy nie skończy.
Czy pan wie, jak to jest,
gdy ktoś naprzeciwko nabiera na łyżkę makaron?
Nie pozwoliła się kupić, choć zaproponowałam
łóżko z baldachimem i seks.
W zamian miałaby głaskać mnie po głowie,
wpychać do ust cukierki
HANIA:
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz